کد مطلب:33972 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:132
[صفحه 149] «پس از تمام شدن كتاب، چنین دیدم كه نامش را نهج البلاغه بگذارم، زیرا این كتاب درهای بلاغت و سخنوری را به روی بیننده ی خود می گشاید و خواسته هایش را به او نزدیك می سازد. هم دانشمند و دانشجو را بدان نیاز است و هم مطلوب سخنور و پارسا در آن وجود دارد.»[1] او عنوانی را برای این كتاب جاودان برگزید كه مناسبترین عنوان بود. «شیخ محمد عبده» در مقدمه ای كه بر شرح خود بر نهج البلاغه نوشته است درباره این عنوان می نویسد: «این كتاب جلیل، مجموعه ایست از سخنان سید و مولای ما امیرمومنان علی بن ابی طالب كرم الله وجهه كه سید شریف رضی از سخنان متفرق آن حضرت گزینش و گرد آوری كرده و نام آن را نهج البلاغه نهاده است و من اسمی مناسبتر و شایسته تر از این اسم كه دلالت بر معنای آن بكند، سراغ ندارم و بیشتر از آنچه این اسم بر آن دلالت دارد، نمی توانم آن را توصیف كنم.»[2]. نامی كه شریف رضی برای تالیف خود انتخاب كرد گویای وجهی از كلمات علی (ع) بود كه او را سخت مجذوب شیفته ساخته بود و این وجه نهج البلاغه یعنی فصاحت و بلاغت كلام و نفوذ آن تا عمق جان، هر كسی را متحیر می سازد. استاد شهید مرتضی مطهری در این باره می نویسد: «سید رضی شیفته ی سخنان علی (ع) بوده است. او مردی ادیب و شاعر و سخن شناس بود... سید رضی به خاطر همین شیفتگی كه به ادب عموما و به كلمات علی (ع) خصوصا داشته است، بیشتر از زاویه فصاحت و بلاغت و ادب به سخنان مولی می نگریسته است و به همین جهت در انتخاب آنها این خصوصیت را در نظر گرفته است، یعنی آن قسمتها بیشتر نظرش را جلب می كرده است كه از جنبه بلاغت برجستگی خاص داشته است و از این رو نام مجموعه ی منتخب خویش ر نهج البلاغه نهاده است.»[3].
شریف رضی در وجه تسمیه این گنجینه ی گرانقدر به «نهج البلاغه» (راه روشن بلاغت) چنین اظهار داشته است
صفحه 149.